[RB@Blog_Title]

آسمون مهربونی
ترانه سرا: احمد پوزیده
تهیه کننده وآهنگساز :حسین سعیدی پور
تنظیم : مهران باقری
همخوان: زهرا دیانتی پور

با مجوز رسمی از وزارت ارشاد

نسخه جدید ( ورژن 3 )

نرم افزار اندرویدی "شاعرانه های احمد پوزیده"
برنامه نویس؛ عبدالرحیم آزاد
تمام اشعار اناشید آهنگ و دکلمه های ما را در قالب یک نرم افزار اندرویدی دنبال کنید

تغییرات

طراحی جدید و زیبا

رفع برخی از باگ ها

افزودن اناشید و آهنگ های جدید

افزودن بخش نظرات ( انتقادات و پیشنهادات )

 
لینک دانلود نرم افزار در ادامه مطلب

نشید "مصطفی"

با صدای: عبدالله جاسمی
شعر از: احمد پوزیده
تدوین کلیپ: عبدالحق سپاهی
تنظیم صدا: استدیو آوا رکوردز

شعر جدید


ماهِ من، زیباترین  ماهِ خدا، ماهِ صیام
آمدی با یک بغل گلهای تقوا بَه سلام

ماهِ من، دنیای من اندر فراقت تیره بود
آمدی جانم به قربانت ولی با یک پیام

آمدی تا تشنه لب، دوزد لبانش از دروغ
آمدی تا بشنویم اندر هوایت این کلام

این سحر با سفره ای رنگین تر از دیشب، عجب
وقت  افطار و سفَر در سفره های پُر  طعام

بندگی کن ورنه این  سریال تکراری چه سود
مقصد ماه خدا کو؟ پرسم از خود این مُدام

آمدی ماه خدا روز و شبَم کردی بدل
مرحبا صد مرحبا، بر بندگان بی مرام

آمدی تا  حاتم طائی بِرُویَد در دلم
پر کنم از  کیسه ی خود سفره های بی طعام

آمدی ماه خدا، با  عطر و بوی بندگی
تا بکاری در دلم  خود باوری ها والسلام


احمد پوزیده

شعر

آغوش بی محبت
در شوره زار تبعید
پرواز بی پر و بال
باید که از تو ترسید

یک قافله خیانت
در چهره ی رفاقت
باید شنیده باشی
این قصه و حکایت

احساس یک ستمگر
در حین جور و کیفر
یک حس ظالمانه
در چشم خون دلبر

شعری برای تحسین
یا یک ترانه، غمگین
یک گوشه از خیالت
زخمی ز شعر دیرین

در دامن اهانت
خوابیده با شجاعت
باکی ندارد انگار
از حرف و از قضاوت

از مردم شعاری
افکار انحصاری
کاری نرفته از پیش
اصلا چه انتظاری!!

احمد پوزیده

زندگی یعنی

زندگی یعنی همین روزای گرم عاشقی
دلبری ها، ساده اما زیرکانه، روز و شب
زندگی یعنی همین دل شوره و دلواپسی
گریه های مخفیانه، خنده های روی لب
 
زندگی یعنی بشینی رو به روی مشکلات
خنده بر لب بی خیال صبح فردایی که نیست
 بوسه بر دستان لیلایت همین عشقی که هست
با قناعت، بی خیال هر چه لیلایی که نیست

زندگی یعنی دویدن حرکت و حرکت ولی
غافل از یاد خداوند کریم هرگز نشی
زندگی یعنی بهار تازه ی گلها ولی
با وجود نسترن ها عاشق نرگس نشی

احمد پوزیده

ترانه

من و حسی از جنس یک آبرو
که میریزه پای همون آرزو

شبیه کسی که دلش گیره و
که میشه به چشمای تو خیره و

همش میشه درگیر چشمای تو
اسیره به آغوش و گرمای تو

منم مثل مرغی که زندونیه
اسیر یه حس پشیمونیه

دلم گیره، غمگین و پژمرده ام
دلم سیره، سنگین و ویرونه ام

کنار تو هستم، غریبم ولی
نمیدونی حال عجیبم ولی

نمیگی بگو از غرور یه مرد
نمیگی بگو از حضور یه درد

یه دردی که جا کرده تو قلب من
چه دردی که پژمرده این یاسمن

احمد پوزیده

بسان کودکی ها در دویدن
چه شوری دارد این دل در رسیدن
شنیدم همچو لیلی دلفریبی
شنیدن کی بود مانند دیدن

شنیدم شانه ات کوه امید است
زبانت چشمه ی ناب نوید است
کنارت هر که باشد رو سفید است
شنیدن کی بود مانند دیدن

دلت چون لانه ی پروانگان است
شنیدم منزل دیوانگان است
همیشه در پی بیگانگان است
شنیدن کی بود مانند دیدن

شنیدم پشت لبخند تو غم هاست
به روی گونه ات رودی ز دریاست
میان ابروانت خیلی زیباست
شنیدن کی بود مانند دیدن

شنیدم ماه شب های غریبی
شنیدم فصل گل ها عندلیبی
که هر جا می روی دل می فریبی
شنیدن کی بود مانند دیدن

احمد پوزیده

دل به دریا زده ام تا که شوم عاشق تو
گذر از موج کنم تا برسم قایق تو

من گذشتم ز خودم، از همه هستی خودم
 حرفی از غم نزدم تا که شدم لایق تو

دل نبستم به کسی جز رخ ماه تو عزیز
من گذشتم ز گذشته، ز گل سابق تو

لحظه ی دیدن روی تو که باران نگرفت
من ندیده رخ ماه تو، شدم شایق تو

تو که ماه شب تاریک منی دلبر من
من طلوع صبح زیبا شدم از مشرق تو

احمد پوزیده

دلنوشته

ای نزدیکترین سیاره به کره ی عشق
بیا که در این کره ی احساس
دیگر جایی نیست
که اشک نریخته باشم
دیگر جایی نیست
که غم نخورده باشم
دیگر جایی نیست
که زخم نخورده باشه
ودیگر جایی نیست
که حرف نخورده باشم
ای دوردست ترین سیاره زیبای امید
خسته ام
خسته از گله های بی جواب
خسته ام
خسته از فرداهایی که نیامد
خسته ام
خسته از بازی
در نقش یک "آدم"
آدمی که می رود
به ناکجا آبادتربن نقطه ی ذهن
ونشانه میگرد
هر چه را که ندیده است
هر چه را که شنیده است
هر چه را که بدان نرسیده است
و آخر هیچ
کاسه ی هیچ هایم هنوز هم خالیست
خالی تر از دست هایم
خالی تر از جیب هایم
و خالی تر از چشم هایم
می دانی؟؟
چشم ها هم گرسنه می شوند
ولی من تازه سیر شده ام
آری سیر شده ام
سیر، از زندگی
از مشکلات
ولی نه!!!بی انصافیست
اگر بگویم؛
خدای من ناکافیست

احمد پوزیده