"مرد آتش"
دلاور مرد آتش زیر آوار
صدای ناله ها و اشک دیوار
تو چون پروانه در آتش پریدی
به اوج آسمان ها پر کشیدی
ز جان و مال و فرزندان گذشتی
تو در زیباترین قصر بهشتی
تویی آن قهرمان ملی من
تویی مرد خدا ای اسوه من
تو که عاشق ترین فرد زمینی
برای دادنِ جان در کمینی
برای مردمان از خود گذشتی
تو با خونت فداکاری نوشتی
به روی قلب ایرانی نوشتی
که تو زیبا ترین ذات و سرشتی
احمد پوزیده
کابل
رفت و غبار غم نشست
از چهره ها رنگ امید
در کوچه ها گلهای سرخ
از خون کابل می دمید
کابل چرا خونین شدی
همچون زنی غمگین شدی
با خون سرخ بی گناه
این سان چرا رنگین شدی
اشک غم و اندوه ودرد
از گونه ی کابل چکید
از این همه اخبار بد
قلب مسلمانان تپید
ای بوته سبز امید
روییده شو، روییده شو
ای سبزه ی صلح و نوید
روییده شو، روییده شو
چشمان شیطان سرخ سرخ
کابل شده یک لاله زار
می خندد و سرخوش شده
دشمن کنار هر مزار
احمد پوزیده
مرد طلاچین
دوباره واژه ای تلخ و
دوباره قصه ی آوار
دلی از غصه پر پر شد
دلی از دیدن اخبار
من اما کارِگر بودم
ولی جایی پدر بودم
اگر بی ارزشم گاهی
به خانه معتبر بودم
حقوقم را نمی دادند
ولی من کارِگر بودم
مدیران در مکانی امن
ولی من در خطر بودم
من از تاریکی وتونل
من از ریزش، من از آوار
نمی ترسم نمی ترسم
نمی ترسم از این اخطار
ولی از ریزش اشکی
به پیش اهل و فرزندان
که از شرمندگی باشد
همیشه بوده ام ترسان
من آن مرد طلاچینم
که سهم من فقط درد است
ولی من کارگر هستم
اگرچه کارگر "مرد" است
احمد پوزیده
